Η φράση του τίτλου, αποδίδεται στην υπουργό εξωτερικών και γόνου μεγάλης πολιτικής οικογένειας. Αντανακλά κατά την άποψη της, την κατάσταση που έχει περιέλθει η πολιτική ζωή της χώρας, μετά από τα τελευταία γεγονότα της γνωστής σε όλους μας υπόθεσης Ζαχόπουλου. Θα μπορούσα να είχα συμφωνήσει ως προς την ευστοχία της συγκεκριμένης διατύπωσης να περιγράψει μια νοσηρή κατάσταση του πολιτικού γίγνεσθαι, αν η κλειδαρότρυπα αυτή δεν μας αποκάλυπτε τον τρόπο που ασκείται, σε θεσμικό επίπεδο, η διακυβέρνηση της χώρας.
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για ζητήματα ηθικής τάξης ή σεμνών και ταπεινών πρακτικών, για να χρησιμοποιήσω την βασική πολιτική διακήρυξη της κυβέρνησης, αλλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και ανεχόμαστε το σύστημα λειτουργίας του κράτους ως πολίτες. Δεν νομίζω να απασχολεί κανέναν μας, πλην της γυναίκας του, το αν ο κ. Ζαχόπουλος έχει εξωσυζυγική σχέση, ή στην τελική τι κάνει στο κρεβάτι του. Αυτά αφορούν, τη μεσημεριανή ζώνη των καναλιών που γοητεύεται από τις κλειδαρότρυπες. Θα έπρεπε να απασχολεί όμως όλους μας, η πολιτική που ασκεί ο κάθε κρατικός λειτουργός, είτε αυτός είναι ο πρωθυπουργός, είτε είναι ο υπουργός ή ο γενικός γραμματέας είτε ακόμα και ο κλητήρας ενός υπουργείου.
Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ούτε η ανεργία, ούτε η φτώχεια, ούτε η ακρίβεια, ζητήματα που σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάω, αλλά κυρίως η κοινωνική δικαιοσύνη και η θεσμική λειτουργία και οργάνωση. Διότι, όλα τα ανωτέρω νοσηρά φαινόμενα, είναι αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας που δημιουργήθηκε περίτεχνα τις τελευταίες δεκαετίες. Όταν όλοι αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε το γεγονός ότι ο υπουργός εργασίας μπορεί κάλλιστα να εισφοροδιαφεύγει, ο υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ να έχει αυθαίρετο, ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού να έχει ως αντικειμενικό προσόν το γεγονός ότι είναι κουμπάρος του πρωθυπουργού, ο εθνικός νομάρχης να λέει στα ποντιακά τα κάλαντα και να μαζεύει ψήφους, ο τοπικός κομματάρχης να μπορεί να διορίζει τα δικά του παιδία χωρίς αξιοκρατία και έλεγχο, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή και βελτίωση της πολιτικής ζωής της χώρας. Δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε. Δεν έχουμε κανένα, μα κανένα, λόγο να ενοχλούμαστε τη στιγμή που σε μια αστική δημοκρατία όπως τη δική μας, εμείς τους εκλέγουμε, εμείς τους επιλέγουμε. Εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα δεχόμαστε αυτό τον τρόπο διακυβέρνησης. Από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, από συμφέρον, από άγνοια, από την κακή μας την μοίρα δεν μπορώ με σιγουριά να υποθέσω …
Είναι θλιβερή η διαπίστωση αλλά απόλυτα αληθινή ότι οι πολιτικοί αποτελούν τον καθρέφτη της κοινωνίας, του άλλου εγώ μας. Πίσω από τις άνομες πράξεις τους, τον τρόπο που ασκούν την εξουσία, βλέπουμε τους εαυτούς μας. Δεν μας ενοχλεί, ή καλύτερα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η αυθαιρεσία, η αναξιοκρατία. Έχουμε καταφέρει, μέσα από την καθολική εφαρμογή των παράνομων αυτών πράξεων, να τις νομιμοποιήσουμε με κοινωνικούς όρους υιοθετώντας την έννοια της «καθολικής εφαρμογής». Το αποτέλεσμα αυτού είναι η κατάλυση του ίδιου του αξιακού μας συστήματος.
Το χαρακτηριστικό αυτό, αποτελεί την μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας μας. Υπάρχουν, πολλά και σοβαρά επιχειρήματα που εξηγούν και δικαιολογούν τις πρακτικές αυτές, αλλά κάτι τέτοιο δεν αλλάζει την ζοφερή πραγματικότητα. Αν και εκ φύσεως αισιόδοξος, δεν μπορώ να πω ότι κάτι φαίνεται να αλλάζει, ή τουλάχιστον να περιορίζεται. Δεν αφορά ούτε πολιτικές πεποιθήσεις, ούτε κομματικά στρατόπεδα όπως ορισμένοι προσπαθούν να μας πείσουν. Αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας. Αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς ως πολίτες και ως ψηφοφόροι το πολιτικό μας σύστημα. Είμαστε συνυπεύθυνοι στο έγκλημα που διαπράττεται. Ας μην υποκρινόμαστε.
Υπάρχει ένα πολύ σύντομο ανέκδοτο για τη χώρα: «Κράτος δικαίου» …
Καλή χρονιά
Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για ζητήματα ηθικής τάξης ή σεμνών και ταπεινών πρακτικών, για να χρησιμοποιήσω την βασική πολιτική διακήρυξη της κυβέρνησης, αλλά για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε και ανεχόμαστε το σύστημα λειτουργίας του κράτους ως πολίτες. Δεν νομίζω να απασχολεί κανέναν μας, πλην της γυναίκας του, το αν ο κ. Ζαχόπουλος έχει εξωσυζυγική σχέση, ή στην τελική τι κάνει στο κρεβάτι του. Αυτά αφορούν, τη μεσημεριανή ζώνη των καναλιών που γοητεύεται από τις κλειδαρότρυπες. Θα έπρεπε να απασχολεί όμως όλους μας, η πολιτική που ασκεί ο κάθε κρατικός λειτουργός, είτε αυτός είναι ο πρωθυπουργός, είτε είναι ο υπουργός ή ο γενικός γραμματέας είτε ακόμα και ο κλητήρας ενός υπουργείου.
Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ούτε η ανεργία, ούτε η φτώχεια, ούτε η ακρίβεια, ζητήματα που σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάω, αλλά κυρίως η κοινωνική δικαιοσύνη και η θεσμική λειτουργία και οργάνωση. Διότι, όλα τα ανωτέρω νοσηρά φαινόμενα, είναι αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας που δημιουργήθηκε περίτεχνα τις τελευταίες δεκαετίες. Όταν όλοι αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε το γεγονός ότι ο υπουργός εργασίας μπορεί κάλλιστα να εισφοροδιαφεύγει, ο υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ να έχει αυθαίρετο, ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού να έχει ως αντικειμενικό προσόν το γεγονός ότι είναι κουμπάρος του πρωθυπουργού, ο εθνικός νομάρχης να λέει στα ποντιακά τα κάλαντα και να μαζεύει ψήφους, ο τοπικός κομματάρχης να μπορεί να διορίζει τα δικά του παιδία χωρίς αξιοκρατία και έλεγχο, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε αλλαγή και βελτίωση της πολιτικής ζωής της χώρας. Δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε. Δεν έχουμε κανένα, μα κανένα, λόγο να ενοχλούμαστε τη στιγμή που σε μια αστική δημοκρατία όπως τη δική μας, εμείς τους εκλέγουμε, εμείς τους επιλέγουμε. Εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα δεχόμαστε αυτό τον τρόπο διακυβέρνησης. Από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, από συμφέρον, από άγνοια, από την κακή μας την μοίρα δεν μπορώ με σιγουριά να υποθέσω …
Είναι θλιβερή η διαπίστωση αλλά απόλυτα αληθινή ότι οι πολιτικοί αποτελούν τον καθρέφτη της κοινωνίας, του άλλου εγώ μας. Πίσω από τις άνομες πράξεις τους, τον τρόπο που ασκούν την εξουσία, βλέπουμε τους εαυτούς μας. Δεν μας ενοχλεί, ή καλύτερα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, η αυθαιρεσία, η αναξιοκρατία. Έχουμε καταφέρει, μέσα από την καθολική εφαρμογή των παράνομων αυτών πράξεων, να τις νομιμοποιήσουμε με κοινωνικούς όρους υιοθετώντας την έννοια της «καθολικής εφαρμογής». Το αποτέλεσμα αυτού είναι η κατάλυση του ίδιου του αξιακού μας συστήματος.
Το χαρακτηριστικό αυτό, αποτελεί την μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας μας. Υπάρχουν, πολλά και σοβαρά επιχειρήματα που εξηγούν και δικαιολογούν τις πρακτικές αυτές, αλλά κάτι τέτοιο δεν αλλάζει την ζοφερή πραγματικότητα. Αν και εκ φύσεως αισιόδοξος, δεν μπορώ να πω ότι κάτι φαίνεται να αλλάζει, ή τουλάχιστον να περιορίζεται. Δεν αφορά ούτε πολιτικές πεποιθήσεις, ούτε κομματικά στρατόπεδα όπως ορισμένοι προσπαθούν να μας πείσουν. Αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας. Αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς ως πολίτες και ως ψηφοφόροι το πολιτικό μας σύστημα. Είμαστε συνυπεύθυνοι στο έγκλημα που διαπράττεται. Ας μην υποκρινόμαστε.
Υπάρχει ένα πολύ σύντομο ανέκδοτο για τη χώρα: «Κράτος δικαίου» …
Καλή χρονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου