Τα Υπόγεια Βάσανα μας

Δεν ξέρω αν είναι στραβό το κλίμα ή στραβά αρμενίζουμε ….

Εκεί που είπαμε ότι επιτέλους η Δημοτική Αρχή μετά από εφτά χρόνια ουσιαστικής απραξίας και ένα πριν παραδώσει τα κλειδιά της πόλης στους επόμενους, επιχειρεί μια ορθή πολιτική παρέμβαση που αφορά τις ήπιες μορφές μετακίνησης και το ποδήλατο, ερχόμαστε πάλη να αναπαράγουμε ένα θέατρο του παραλόγου…

που δεν είναι άλλο από το υπόγειο Parking στην πλατεία ελευθερίας.

Είναι προφανές ότι το θέμα της στάθμευσης στο κέντρο της πόλης αποτελεί ένα ζήτημα που μας απασχολεί όλους. Δεν νομίζω ότι προσφέρει και πολλά μια τεχνοκρατική ανάλυση των χαρακτηριστικών ανάλογων παρεμβάσεων και των προϋποθέσεων που πρέπει να συντρέχουν για την υλοποίηση τους. Αυτά μάλλον είναι ζητήματα που πρέπει να απασχολούν τους τεχνοκράτες και όχι τους πολίτες…

Ο μέσος πολίτης της πόλης όμως, πως αντιλαμβάνεται το πρόβλημα;

Και για να πάμε και ένα βήμα πιο πέρα το συλλογισμό. Υπάρχει τελικά θέμα και ποιες είναι οι ενδεδειγμένες λύσεις;

Με απλά λόγια, όταν θες πραγματικά να λύσεις ένα πρόβλημα δεν βλέπεις τα αποτελέσματα που παράγει αλλά κυρίως επιχειρείς να σκιαγραφήσεις τα αίτια που το προκαλούν. Είναι η θεμελιώσεις σχέση μεταξύ αίτιου και αιτιατού, η για το αποτυπώσουμε πιο γλαφυρά περιλαμβάνει το αίνιγμα της κότας και του αυγού. Τι προέκυψε πρώτο και τι προκαλεί το δεύτερο;

Στην προκειμένη περίπτωση η προφανής απλοϊκή προσέγγιση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ανάγκη για χώρους στάθμευσης στο κέντρο της πόλης και άρα τι κάνουμε; Προσφέρουμε καινούριους!!! Σοφά λόγια …

Εκ πρώτης όψεως η αλληλουχία αυτών των παραδοχών φαντάζει λογική. Είναι όμως;

Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γνώσεις κυκλοφοριακής τεχνικής για να καταλάβει ότι σε όλες τις παρεμβάσεις υπάρχει μια θεμελιώδεις σχέση μεταξύ κόστους και οφέλους που τελικά ορίζει και την σκοπιμότητα υλοποίησης ενός έργου, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Επίσης, σε μια πόλη όπου ο μισός πληθυσμός και ίσως παραπάνω κατοικεί σε μια ακτίνα που δεν ξεπερνά τα 1000 μέτρα από το κέντρο, πόσο σκόπιμο είναι να μετακινείται με το αυτοκίνητο και κυρίως πόσο ρεαλιστικό είναι να πληρώνει για στάθμευση πάνω από 5€ την ώρα σε ένα υπόγειο χώρο;

Αυτά τα δυο κυρίαρχα χαρακτηριστικά, οδηγούν νομοτελειακά σε ένα συμπέρασμα που δεν είναι ορατό με τη πρώτη ματιά και απαντάει ακριβώς στο κυρίαρχο ερώτημα. Είναι εφικτή η δημιουργία υπόγειου χώρου στάθμευσης στο κέντρο της πόλης;

Προφανώς ΟΧΙ ….

Αυτή η άποψη, όσο ακραία και να φαντάζει σε ορισμένους, αποτελεί τη μοναδική πρακτική και πραγματική προσέγγιση του ζητήματος. Αν η δημοτική αρχή είχε τη πρόνοια να ρωτήσει ένα σχετικό τεχνοκράτη για το συγκεκριμένο έργο, την ίδια απάντηση θα έπαιρνε χωρίς καμία αναστολή και κυρίως χωρίς καν να χρειάζεται να πραγματοποιηθούν μια σειρά από ιδιαίτερα σύνθετες και περίπλοκες μελέτες και έρευνες που είναι αναγκαίες για την υλοποίηση ενός αναλόγου εγχειρήματος.

Αλλά πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι έχει χαθεί δια παντός η κοινή λογική από τη δημοτική αρχή. Αντί να προσπαθεί να υλοποιήσει τα αυτονόητα, υιοθετεί κάποιες παρεμβάσεις που δεν έχουν καμία μα καμία πρακτική ωφελιμότητα για την πόλη και μηδενικές πιθανότητες, τελικά να γίνουν πράξη.

Μιας και αναφέραμε τα αυτονόητα, είναι σκόπιμο να ειπωθεί δημοσίως ένα συμπέρασμα που προέκυψε από μια πανελλήνια έρευνα σχετικά με την ποιότητα ζωής των πόλεων που παρουσιάστηκε σε πρόσφατο συνέδριο πολεοδομίας και είναι το εξής:

«στο ερώτημα της επάρκειας των χώρων πρασίνου και των ελεύθερων χώρων, … η έρευνα έδειξε ότι οι πέντε χειρότερες πόλεις είναι η Λαμία, η Αλεξανδρούπολη, το Ρέθυμνο, το Κιλκίς και η Κοζάνη».

Σε μια ακόμα ποιοτική μελέτη για τα χαρακτηριστικά της ποιότητας των ελεύθερων χώρων και την εν γένει ποιότητα ζωής των ελληνικών πόλεων, ήμαστε στη τελευταία πεντάδα.

Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα, αλλά αυτή είναι η προσδοκία μας;

Πορτοκαλίδης Κων/νος

Ποδήλατο (δρώμενα)

Μεγάλη συζήτηση έχουν προκαλέσει οι παρεμβάσεις που ήδη έχει αρχίσει να υλοποιεί ο Δήμος Αλεξανδρούπολης μιας και όλα περιστρέφονται στους ρυθμούς των ποδηλατοδρόμων και της σκοπιμότητας τους. Γενικά πρέπει να νιώθουν δικαιωμένοι όλοι αυτοί (και ο υπογράφων μαζί) που εδώ και πολλά χρόνια έχουν εκφράσει ανάλογες απόψεις για την υιοθέτηση ήπιων μέσων μετακίνησης στο κέντρο της πόλης και κυρίως για την ανάγκη να αλλάξει η αντίληψη για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την κυκλοφορία. Νομίζω, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οποιαδήποτε παρέμβαση λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να χαρακτηριστεί ως ωφέλιμη και σε κάθε περίπτωση μη απορριπτέα.

Δεν θα ήθελα να κουράσω με τις αρχές σχεδιασμού των ποδηλατοδρόμων ή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχουν. Αυτά αποτελούν μια μάλλον τεχνική συζήτηση που δεν ενδιαφέρει τους πολίτες. Αυτό που ενδιαφέρει όμως και αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αδυναμία της συγκεκριμένης δημοτικής αρχής είναι το έλλειμμα ενημέρωσης, συζήτησης και διαβούλευσης που χαρακτηρίζει το σύνολο των παρεμβάσεων που επιχειρεί να υλοποιήσει.

Σκέφτηκε κανείς ότι η γενική μουρμούρα που επικρατεί σήμερα για τις συγκεκριμένες παρεμβάσεις, μπορεί εν πολλοίς να οφείλεται στην άγνοια των πολιτών για το τι επιδιώκεται να γίνει;

Υπήρξε ποτέ μια συγκεκριμένη, σοβαρή, συγκροτημένη, ειλικρινής και πάνω από όλα ανοικτή συζήτηση (διαβούλευση);

Τέθηκαν στην κοινή κριτική τα οφέλη και οι τυχόν αδυναμίες τους;

Αναζητήθηκαν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα μπορούσαν να στηρίξουν το συγκεκριμένο εγχείρημα και κυρίως να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την αποδοχής τους;

Η απάντηση είναι μάλλον προφανής…

Προσωπικά, συμμετέχοντας στην επιτροπή κυκλοφοριακών ρυθμίσεων του Δήμου για πάνω από τέσσερα χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρξε καμία ανάλογη συζήτηση πλην κάποιων προφανών εγκρίσεων μελετών που στην τελική δεν έχουν και καμία πρακτική σημασία. Τι να συζητήσει μια ομάδα πολιτών χωρίς ειδικές γνώσεις, για τετελεσμένες και οριστικές αποφάσεις που αποτυπώνονται σε ένα τεχνικό σχέδιο!!! Προφανώς τίποτα. Η διαδικασία αυτή έχει αναιρεθεί εκ της φύσεως της και δεν προσφέρει πλέον τίποτα …

Για όσους δεν έχουν κατανοήσει επακριβώς την διαδικασία της διαβούλευσης, αυτή δεν γίνεται στο στάδιο που τα έργα είναι έτοιμα να υλοποιηθούν όπως συνήθως γίνεται, αλλά στη φάση της σύλληψης και σχεδίασης τους.

Είναι μάλλον αργά νομίζω, αλλά κάτι μπορούμε να καταφέρουμε έστω και τώρα, αν επιτέλους η δημοτική αρχή κατανοήσει τη σημασία της διαβούλευσης και έστω αναδρομικά, θα το δεχτούμε, ανοίξει μια συζήτηση με δική της πρωτοβουλία για το τι σκοπεύει να κάνει με τους ποδηλατοδρόμους αλλά και με άλλες σοβαρές παρεμβάσεις που ετοιμάζει. Σημειώνω μια πραγματικότητα, ότι όταν ανάλογες συζητήσεις άνοιξαν από ομάδες πολιτών και δημοτικές παρατάξεις, τα τελικά αποτελέσματα ήταν μάλλον θετικά για την συνολική ωρίμανση των συγκεκριμένων πολιτικών. Η συγκεκριμένη δημοτική αρχή όμως, έλαμπε πάντα δια της απουσίας της. Αν έστω και καθυστερημένα, έχει κατανοήσει τη σημασία και τη σκοπιμότητα που μπορεί να έχουν τέτοιες παρεμβάσεις στη βελτίωση της μελλοντικής εικόνας της πόλης κάνοντας την πιο βιώσιμη, τότε αποτελεί μια πρόοδο και θα μας βρει όλους σύμμαχους.

Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος και αυτή τη φορά, να δικαιωθούν οι «Κασσάνδρες» που λένε ότι οι ποδηλατόδρομοι αποτελούν πρόχειρα έργα βιτρίνας που θα αναγκαστούμε πολύ γρήγορα να αναθεωρήσουμε ή να εγκαταλείψουμε !!!

Θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε ούτε τα αυτονόητα…

Φιλικά

Πορτοκαλίδης Κων/νος
Χωροτάκτης – Πολεοδόμος Μηχανικός

Πράσινη Ανάπτυξη ….

Παρά τις θέσεις, την πολιτική βούληση και την επιθυμία της νέας κυβέρνησης να φέρει κάτι το νέο στην αντίληψη για την προστασία του περιβάλλοντος, με τη δημιουργία ενός Υπουργείου Περιβάλλοντος, απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, η επιτυχία δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Απαιτείται πάνω από όλα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα επιδιώξει την αλλαγή στη νοοτροπία όλων μας. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Το μεγαλύτερο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί είναι η επίτευξη μιας ευρείας κοινωνικής συναίνεσης για την πράσινη ανάπτυξη.

Αποτελεί πιστεύω πολιτικό αμοραλισμό να πιστεύουμε ότι το περιβάλλον δεν έχει ταξικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Είναι προφανές ότι μια στροφή προς πιο φιλικές προς το περιβάλλον πολιτικές, ίσως να έχει και ένα σημαντικό οικονομικό κόστος πέρα από τα προφανή κοινωνικά και οικολογικά οφέλη για όλους μας.

Είμαστε έτοιμοι να το υπομείνουμε; Όταν δεν έχει καλλιεργηθεί μια ολοκληρωμένη οικολογική συνείδηση, η απάντηση δεν είναι προφανής.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα δύο μεγάλης κλίμακας προγραμματιζόμενα έργα με ιδιαίτερες περιβαλλοντικές, κοινωνικές αλλά και οικονομικές προεκτάσεις. Την εκτροπή του Αχελώου και τον «δικό μας» αγωγό Burgas – Αλεξανδρούπολη. Η επιστημονική τους προσέγγιση, είναι προφανές ότι καταλήγει σε συμπεράσματα που επουδενή δεν μπορούν να ενταχθούν στη λογική της πράσινης ανάπτυξης και της αειφορίας. Γενικά, τα αντεπιχειρήματα με όρους ορθολογικής διαχείρισης των φυσικών πόρων και όχι πολιτικές ή άλλες απλουστεύσεις, δεν αφήνουν άλλα περιθώρια από να χαρακτηριστούν και τα δύο αυτά έργα ως αντιπεριβαλλοντικά.

Γιατί όμως έχουν μια έντονη κοινωνική αποδοχή και προσδοκία για την υλοποίηση τους;

Για την εκτροπή του Αχελώου, είναι προφανές ότι αποτελεί την διακαεί πόθο των Θεσσαλών αγροτών. Με κοινωνικούς όρους, η ομάδα πίεσης που έχει δημιουργηθεί, αποτελείται κυρίως από χαμηλές εισοδηματικές τάξεις (και όχι κάποια οικονομική ελίτ) που δεν έχουν μάλλον την πολυτέλεια να σκεφτούν ότι το φαραωνικό για πολλούς αυτό έργο, θα προκαλέσει έντονες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε μια μεγάλη περιοχή της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδας. Η οικονομική τους κατάσταση και ίσως η κοινωνικής τους ωριμότητα δεν τους βοηθούν να δουν τις συνέπειες παρά μόνο τα δικά τους (υποτιθέμενα) οφέλη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όλη αυτή η κοινωνική αποδοχή, με την ευθύνη και των δύο κομμάτων, έχει καλλιεργηθεί για δεκαετίες και δεν αλλάζει έτσι εύκολα και απλά.

Είναι έτοιμο το ΠΑΣΟΚ να πάει αντίθετα πλέον στο ρεύμα, κάνοντας τα λόγια πράξη, ακυρώνοντας την υλοποίηση του;

Για το δεύτερο έργο, με τοπικό ενδιαφέρον, τα πράγματα δεν είναι τόσο προφανή. Κι αυτό γιατί οι πολιτικές προεκτάσεις του αγωγού, πολλές φορές υποσκιάζουν ακόμα και την ίδια την υλοποίηση του. Για την ΝΔ, δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα μη αποδοχής του, παρά τις ενστάσεις του επιστημονικού κόσμου που θέτανε τα σοβαρά ζητήματα των επιπτώσεων του, όχι μόνο στην κλίμακα της περιοχής μας, αλλά και στο ευρύτερο χώρο του Αιγαίου και των παράκτιων περιοχών του. Από πλευράς του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα διαφάνηκε εξ΄ αρχής ένα έλλειμμα πολιτικής που οδήγησε στη σαφή αποδοχή της σκοπιμότητας του, παρ όλες τις υποσημειώσεις και τα αστεράκια ή τις χλιαρές ενστάσεις που προέβαλαν κάποια στελέχη του. Αυτή η προφανής πολιτική αποδοχή του έργου οδήγησε σε υπερβολές, τόσο για τα όρια αποτελεσματικότητας του όσο και για το διεθνές ενδιαφέρον του. Σαφώς και δεν μπορεί να γίνει ευρεία κοινωνική ανάλυση σε αυτή την περίπτωση, γιατί πότε δεν εκτιμήθηκαν τα χαρακτηριστικά και οι αλλαγές που θα επιφέρει το έργο στο παραγωγικό και οικονομικό σύστημα της πόλης. Η οριζόντια αυτή αποδοχή του στον πολιτικό άξονα δεξιά - αριστερά (πλην του ΣΥΡΙΖΑ που σαφώς έχει ταχθεί κατά και αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα), μάλλον μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια «συντηρητή αποδοχή» του αγνώστου, στη λογική κάποιων θεωρητικών και σχετικών ωφελειών.

Εξεπλάγην, και νομίζω και πολλοί άλλοι συμπολίτες, όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και νυν πρωθυπουργός, σε μια αποστροφή του λόγου του, μίλησε για επανεξέταση των όρων υλοποίησης και των δύο συγκεκριμένων έργων, αφήνοντας ανοικτό ένα παραθυράκι. Μένει λοιπόν να δούμε αν το εννοούσε.

Για την εκτροπή του Αχελώου, μάλλον τα πράγματα είναι εύκολα. Η ευρωπαϊκή άρνηση να το εντάξει στα περιβαλλοντικά αποδεκτά έργα, θα λύσει τα χέρια της Κυβέρνησης και δεν θα υλοποιηθεί, ευτυχώς ποτέ.

Όσο για το αγωγό, η βοήθεια ίσως να έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε. Από την διαφαινόμενη υπαναχώρηση των Ρωσικών εταιρειών λόγω της αδυναμίας χρηματοδότησης και της υπερεκτίμησης της σκοπιμότητας υλοποίησης του.

Πορτοκαλίδης Κων/νος

Χωροτάκτης – Πολεοδόμος Μηχανικός

e-mail: kport@otenet.gr

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Ωραία τα πράσινα παπαγαλάκια που έριξε στον προεκλογικό αγώνα η κυβερνητική παράταξη, αλλά τη συζήτηση μονοπωλεί πλέον το δίλλημα που έθεσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αποτελεί το τίτλο του συγκεκριμένου άρθρου. Σίγουρα ιδιαίτερη και εμπνευσμένη η αρνητική διαφήμιση αλλά δεν αρκεί νομίζω. Στην πορεία προς τις ευρωεκλογές χρειάζεται ουσία και κυρίως χρειάζεται πολιτικός λόγος. Όσο κι αν ξένισε αρνητικά πολλούς η συγκεκριμένη φράση, εν τούτοις αποτελεί τη μοναδική έως τώρα πολιτική τοποθέτηση που ακούσαμε.

Δεν θα σταθώ στην ιστορική της ερμηνεία και την κατά καιρούς χρησιμοποίηση της από τους θεωρητικούς του υπαρκτού σοσιαλισμού. Άλλωστε ο ημερήσιος τύπος όλων των αποχρώσεων το έπραξε σε μεγάλο βαθμό. Η ρήση αυτή, αν δεν ανήκει πλέον στην ιστορία, ανήκει στη σκέψη της πολιτικής φιλοσοφίας και στην άνθηση και δύση ενός μανιφέστου που δείχνει να το έχει ξεπεράσει η εποχή. Βέβαια ο σοσιαλισμός ως έννοια, ως αρχή και κυρίως ως κοινωνική πραγματικότητα είναι μάλλον πιο επίκαιρος από ποτέ.

Το κρίσιμο ζήτημα αποτελεί πιστεύω η ερμηνεία της βαρβαρότητας στην σημερινή ευρωπαϊκή πορεία και κατά προέκταση στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και ακραίος ως όρος, εν τούτοις κρύβει μια αποκρυσταλλωμένη αντίληψη για την Ευρώπη, αλλά κυρίως υπαινίσσεται τις διαχρονικές αρνητικές συνέπειες της ελεύθερης αγοράς και της πολιτικής φιλοσοφίας που την έθρεψε τόσα χρόνια και κατάφερε να την καταστήσει ως την επικρατέστερη, ίσως και την μοναδική διέξοδο για την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών.

Ζούμε δηλαδή μια βαρβαρότητα, σήμερα;
Η κοινωνία μας είναι βάρβαρη ή οδεύει προς τα εκεί;

Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι σίγουρα όχι. Αν η κεντροδεξιά παράταξη σήκωνε, όπως όφειλε, το γάντι και απαντούσε με πολιτικούς όρους στην συγκεκριμένη αντίληψη, σίγουρα δεν θα δυσκολευότανε τουλάχιστον να αποδείξει ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι συνώνυμος με βάρβαρες πρακτικές. Αντί αυτού προτίμησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά την ευαισθησία τμήματος της κομματικής της πελατείας στη λογική μια απλοϊκής αντίληψης των πραγμάτων. Για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσε να σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων, εκφράζοντας την διαφωνία της σε ιδεολογικό επίπεδο.

Μπορεί σήμερα τα πράγματα να μην είναι ειδυλλιακά, αλλά τις εποχές των βαρβάρων τις έχουμε αφήσει, πιστεύω για πάντα, πίσω μας. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το καταφέραμε με την επιρροή των σοσιαλιστικών ιδεών. Βαρβαρότητα βέβαια υπάρχει και σήμερα αλλά με διαφορετική έννοια:

Βαρβαρότητα είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος
Βαρβαρότητα είναι η έλλειψη κοινωνικού κράτους και η οικονομική εξαθλίωση
Βαρβαρότητα είναι ο ατομικισμός …

Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε κι άλλες σημερινές πολιτικές που ευνοούν την βαρβαρότητα. Το παρήγορο όμως είναι ότι η Ευρώπη έχει πλέον αρχές, αξίες και εφαρμόζει πολιτικές, ακόμα και όταν βρίσκεται υπό τον έλεγχο συντηρητικών αντιλήψεων όπως σήμερα, που εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό οράματα και επιδιώξεις για την μείωση της φτώχειας, την κοινωνική συνοχή, την πολιτική ένωση και την προστασία του περιβάλλοντος.

Όλες οι ανωτέρω επιδιώξεις, εκφράζονται με μια υπέροχη λέξη, δανεισμένη από την ελληνική γραμματεία, αυτή της αειφορίας. Ετυμολογικά σημαίνει ότι φέρω κάτι (διατηρώ) στο διηνεκές (στο μέλλον). Είναι μια έννοια που εκφράζει την συνέχεια και εξέλιξη της ζωής τόσο στο κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο όσο και στο φυσικό περιβάλλον. Με λίγα λόγια:

Αειφορία σημαίνει σεβασμός και διατήρηση του περιβάλλοντος!
Αειφορία σημαίνει οικονομική ανάπτυξη που διαχέεται στους πολίτες με ισότητα και δικαιοσύνη!
Αειφορία σημαίνει κοινωνική συνοχή και ειρήνη, συμμετοχή και ευκαιρίες για όλους!

Αν και χρησιμοποιήθηκε αρχικά στις επιστήμες της γεωγραφίας, σήμερα αποτελεί την επιδίωξη κάθε επί μέρους πολιτικής της ΕΕ στο σύνολο της αλλά και κάθε κράτους μέλους της, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις γιατί η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χώρα μας που αδυνατεί ακόμη και σήμερα να κατανοήσει την αξία της. Τόσο οι πολιτικές όσο και οι πρακτικές της, μόνο αειφορικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.

Ο σοσιαλισμός και η βαρβαρότητα σήμερα αποτελούν επίκαιρες έννοιες αλλά με μεταλλαγμένο το περιεχόμενο και το ιδεολογικό τους περιτύλιγμα. Υπό αυτό το πρίσμα, και με σεβασμό στο απόφθεγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, σήμερα μπορεί να ειπωθεί ένας νέος και πιο δόκιμος όρος ως προς την νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της Ευρώπης, ως εξής:

Αειφορία ή Βαρβαρότητα!!!

Υ.Γ. Ο σοσιαλισμός πρέπει να εκφράσει την διατήρηση του περιβάλλοντος με την ευρεία ανωτέρω έννοια και όχι να εμμένει κατ΄ ανάγκη στην υιοθέτηση ενός μανιφέστου πολιτική οργάνωσης που ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η αειφορία αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία και την κυρίαρχη πρόκληση της αριστεράς για να επανακάμψει στην ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα και να ορίσει το πλαίσιο οργάνωσης της, μακριά από βάρβαρες πρακτικές του σήμερα και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

ΑΓΩΓΟΣ – ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Στην αρχαία Αθήνα πίστευαν ότι βασική υποχρέωση ενός πολίτη είναι η συμμετοχή του στα κοινά. Αλλιώς χαρακτηριζόταν ως «ιδιώτης», έννοια ταυτόσημη με αυτή του κοινωνικά και πολιτικά απόκληρου. Στη νεοελληνική γλώσσα βέβαια, έχει λάβει τη σημασία της ατομικότητας και της ιδιοκτησίας που τείνουν να γίνουν θεμέλιοι λίθοι της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα. Η ρίζα την λέξης αυτής διατηρείται σήμερα στην αγγλική και στην γαλλική γλώσσα και ακριβώς ερμηνεύεται με την πρότερη σημασία της (idiot = ηλίθιος, ανόητος).

Δεν θεωρώ ότι έχω ιδιαίτερες γνώσεις γλωσσολογίας για να αναλύσω περαιτέρω τις κατά καιρούς ερμηνείες και μεταλλάξεις της λέξης αυτής ανά το χρόνο. Η δουλεία αυτή ξεφεύγει από την τεχνοκρατική μου γνώση και μάλλον είναι προτιμότερο να ανατρέξουμε στα λεξικά του Μπαμπινιώτη για πιο ακριβείς αναλύσεις. Ανατρέχω όμως στη συγκεκριμένη έννοια που έχει ιδιαίτερο φιλοσοφικό και πολιτικό περιεχόμενο για να περιγράψω την συναισθηματική μου κατάσταση, όταν βρέθηκα στα άδεια καθίσματα του δημοτικού θεάτρου την Πέμπτη το βράδυ για να παρακολουθήσω την πρώτη ανοικτή ενημέρωση για τον σχεδιαζόμενο αγωγό πετρελαίου. Ένιωσα ιδιώτης (idiot), αλλά με ποια έννοια;

Τα άδεια καθίσματα «φωνάζανε» για την απουσία των πολιτών από την ενημέρωση για ένα από τα σημαντικότερα και σπουδαιότερα έργα που σχεδιάζονται για την περιοχή μας. Ψάχνοντας να βρούμε δικαιολογίες, σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι έφταιγε η μέρα που ήταν εργάσιμη, έφταιγε ο εορτασμός της 1ης Μαΐου, έφταιγε ο καιρός που δεν ήταν καλός, έφταιγε το γεγονός ότι η εκδήλωση δεν ανακοινώθηκε στον τύπο επαρκώς και πάει λέγοντας. Ξέρεται είναι πολύ εύκολο να βρούμε άλλους τόσους λόγους αλλά πάλι θα αρνηθούμε να δούμε την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από την παντελή και χωρίς όρια αδιαφορία μας ή έστω από την μαιταιόπονη αποδοχή των καταστάσεων πιστεύοντας ότι η συμμετοχή και η ενεργητική συμμετοχή μας δεν θα επιφέρει κανένα αποτέλεσμα.

Έχουμε όλοι ενταχτεί στην έννοια του «ιδιώτη», δηλαδή του ανθρώπου που πιστεύει ότι ζει μόνος του και μακριά από τους υπόλοιπους. Αλλιώς θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι μια ολόκληρη πόλη αποτελείται από ηλιθίους (idiots), πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω ότι συμβαίνει. Ξέρεται, στην επιστήμη της χωροταξίας και στο σχεδιασμό της πόλης υπάρχει μια θεωρία που εκφράζεται με την πρόταση «όχι στην πίσω πόρτα της αυλής μου – not in my back yard - NIBY». Με λίγα λόγια εννοεί ότι οι πολίτες σε περιοχές χωρίς έντονο το στοιχείο της κοινωνικότητας και της συμμετοχής στα κοινά, δεν κινητοποιούνται σχεδόν ποτέ για πράγματα και καταστάσεις που νομίζουν ότι δεν τους βλάπτουν ή πιο κυνικά δεν τους αφορούν γιατί γίνονται σε χώρους και σε περιοχές που δεν τους επηρεάζουν. Από αυτόν τον «ιό», για είμαστε και επίκαιροι, μάλλον έχουμε προσβληθεί όλοι. Πιστεύουμε ότι το έργο θα γίνει κάπου μακριά και σε κάθε περίπτωση χωρίς να μας θίξει. Μέγα λάθος και επικίνδυνα κοντόφθαλμη αυτή η αντίληψη. Ελπίζω ότι όταν πέσει ο πυρετός και δούμε την πραγματικότητα να μην αργά.

Βέβαια, τα άδεια καθίσματα μπορεί να εκφράζουν και την παντελή αποστροφή του κόσμου σε κάθε τι έχει σχέση με την συγκεκριμένη επένδυση. Μερίδα των συμπολιτών μας, καταγγέλλοντας εμμέσως πλην σαφώς την διαδικασία, αποχώρησαν από το χώρο. Αποτελούσαν κυρίως του έντονα διαφωνούντες, οι οποίοι σταθεροί και αταλάντευτοι στην άποψη τους, δεν πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν, συζητώντας για επί μέρους ζητήματα ενός έργου που εύχονται να μην υλοποιηθεί ποτέ. Η συγκεκριμένη κίνηση επουδενή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορη και αποτελεί κρίσιμη πολιτική ενέργεια.

Κατανοώ προσωπικά απόλυτα τις θέσεις τους, μιας και δεν έχω κρύψει ποτέ την αντίθεση μου στην λογική και στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου έργου, αλλά δεν κατανοώ την εμμονή τους σε πρακτικές που απευθύνονται σε λάθος στόχο. Γιατί, αγαπητοί συμπολίτες που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες για την πόλη μας, εχθρός μας σε αυτόν τον αγώνα, αν θέλετε να τον ονομάσουμε έτσι, δεν είναι η κατασκευάστρια εταιρία. Αυτή κάνει την δουλείας της και προσπαθεί να υλοποιήσει μια επένδυση με σκοπό το κέρδος των μετόχων της. Εχθρός μας είναι τοπική αυτοδιοίκηση και η κεντρική διοίκηση που εμμέσως πλην σαφώς έχουν αποδεχτεί την σκοπιμότητα του συγκεκριμένου έργου και επίσης φροντίζουν να διευκολύνουν την υλοποίηση του με κάθε κόστος για τον τόπο μας. Εκεί πρέπει να στοχεύσουμε, εκεί πρέπει να δούμε την ουσία του αγώνα μας και εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Είναι θλιβερό αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί και δημόσια, τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας πλην του ΣΥΡΙΖΑ που έχει σαφώς διαφοροποιηθεί, στηρίζουν την επένδυση αυτή. Σε απόλυτη σύμπνοια και η τοπική αυτοδιοίκηση, συνδράμει στο στόχο χωρίς να δημιουργεί προβλήματα. Εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν αλλά αποτελούν μοναχικές φωνές που δεν έχουν ακόμα τουλάχιστον καταφέρει να κινητοποιήσουν την μάζα των αδιάφορων πολιτών και να δημιουργήσουν με αυτόν τον τρόπο ένα δυναμικό κίνημα πολιτών που θέλει να αποφασίζει αυτό για τον τόπο του και όχι να δέχεται αβίαστα αυτά που αποφασίζονται για αυτούς αλλά χωρίς αυτούς.

Αν η απουσία των πολιτών προκαλεί θλίψη, για να επανέρθουμε στις άδειες καρέκλες του δημοτικού θεάτρου, η απουσία των τοπικών παραγόντων δεν ξέρω πως μπορεί να χαρακτηριστεί. Στο σύνολο των 15-20 παρευρισκόμενων που παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τα μεσάνυχτα την ενημέρωση και την συζήτηση που ακολούθησε, έλαμψαν δια τις απουσίας τους, για μια ακόμα φορά είναι η αλήθεια, το σύνολο των τοπικών δημοτικών συμβούλων και τοπικών πολιτευτών με εξαίρεση τρείς με τέσσερεις παρουσίες. Μπράβο ενδιαφέρον.

Συγκλονιστική για μια ακόμη φορά η στάση του πολιτικού κόσμου της πόλης!!!

Τα ουσιώδη της συζήτησης για το έργο, θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε στο μέλλον.

Φιλικά ένα ιδιώτης (idiot) ….