Ένα παιδί… ένας αθώος… Νεκρός

Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι να καπηλευόμαστε, ο καθένας με τον τρόπο του, μια δολοφονία για να ξυπνήσουμε…

Πόσοι ακόμα αθώοι…

Μια ολόκληρη ελληνική κοινωνία κοιμάται εδώ και 30 χρονιά τον ύπνο της μεταπολίτευσης. Μιας μεταπολίτευσης που ξεκίνησε με όραμα και ιδανικά για ένα καλύτερο αύριο, το δικό μας αύριο.

Και αυτό το αύριο ήρθε….Το ζούμε σήμερα. Χωρίς προοπτική για το μέλλον, με ξεφτισμένες αξίες και ιδανικά. Με την ελληνική κοινωνία να στηρίζεται πλέον σε σαθρά θεμέλια, απαίδευτη, χωρίς κριτική σκέψη…

Τα λάθη του παρελθόντος δεν μας δίδαξαν. Βιώνουμε όλοι καθημερινά το 'μεγαλείο' της σύγχρονης Ελλάδας, με συστηματική απάθεια τόσα χρόνια, 'δικαιολογώντας' τους εαυτούς μας με τα γνωστά αποφθέγματα (….. ε! στην Ελλάδα ζούμε ..έτσι είναι, έτσι μάθαμε, δεν αλλάζει…και άλλα παρόμοια), προσπαθώντας να αυτοαπαλαχτούμε από τις ευθύνες.

Την ευθύνη για την δολοφονία ενός αθώου παιδιού την έχουμε όλοι μας. Όποιος πιστεύει πως η παραδειγματική 'τιμωρία' των φυσικών αυτουργών δικαιώνει, αυταπατάται….
Η ανοχή μας όλα αυτά τα χρόνια δολοφονεί καταρχάς πνευματικά όλες τις επόμενες γενιές.
Η ανοχή όμως δεν ξεκινάει από τα 'σοβαρά' ζητήματα που απασχολούν κατά καιρούς την επικαιρότητα του τόπου (μακρύς ο κατάλογος … και από πού να ξεκινήσει κανείς)
Η ανοχή μας ξεκινά από την ‘απαλλακτική’ αθωότητα του καθενός καθημερινά, ως κομμάτι της μάζας:
Να πάρουμε τη σειρά του άλλου στο ταμείο, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Να πετάξουμε τα σκουπίδια μας οπουδήποτε, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Να χτίσουμε αυθαίρετα, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Να αντιγράψουμε στις εξετάσεις στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Να μην πληρώσουμε φόρο, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Να ψηφήσουμε το Α κόμμα για να βολευτούμε, γιατί όλοι αυτό κάνουν
Μια διαρκής ‘απαλλακτική’ μίμηση που μας βολεύει …. Μια διαρκής ‘απαλλακτική’ μίμηση, που όμως σε τελική ανάλυση μας αυτοκαταστρέφει.

Γιατί? Γιατί, κατά κύριο λόγω είμαστε απαίδευτοι.

Ας γίνουμε καλύτεροι και ευσυνείδητοι πολίτες όλοι εμείς, ο κάθε ένας ξεχωριστά.
Ας απαιτήσουμε ουσιαστική παιδεία για τα παιδία μας, ώστε να έχουν την δυνατότητα ελεύθερης, ουσιαστικής και κριτικής σκέψης για να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα δικά τους παιδία. Εμείς αποτύχαμε.

Η ελληνική κοινωνία έχει πια την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να αναδιοργανωθεί σε βάθος. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από πολίτες με ουσιαστική παιδεία και κριτική σκέψη.

Αυτή θα πρέπει να είναι η πρωταρχική απαίτηση όλων τούτες τις κρίσιμες ώρες.

Ας αναλογιστούμε όταν έρθει η ώρα της κάλπης τα πεπραγμένα στο παρελθόν όλων, των κυβερνόντων και μη κομματικών σχηματισμών. Η λύση δεν μπορεί να είναι και πάλι μονόδρομος. Δεν είναι δυνατόν να ανέχεται κανένας πολίτης αυτής της χώρας την 'μοιρασιά' ποσοστών προτίμησης κομμάτων πάνω από το νεκρό σώμα ενός παιδιού. Έχουν αποτύχει όλοι, αποδεδειγμένα… σημερινοί και παλιοί κυβερνόντες, ακόμα και τα λοιπά κόμματα που παραμένουν ακόμα χωρίς στόχους και σαφή περιεχόμενο.

Δεν μπορεί να είναι λύση η επιλογή του 'λιγότερου' χειρότερου. Και αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος, επιλογή αποτελεί η ‘μη επιλογή’. Η δημοκρατία προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Και αν κάτι τέτοιο αποτελεί την ύστατη λύση δημοκρατίας, είναι ο μόνος τρόπος να αποδείξουμε ως πολίτες πως γυρίζουμε τις πλάτες σε όλες αυτές τις πολιτικές, που κατέστησαν την ελληνική κοινωνία νοσηρή.

Αν δεν επιλέξουμε κάποιον από όλους τους σημερινούς πολιτικούς, θα βρεθούν προ των ευθυνών τους. Εμείς είμαστε εκείνοι που τους δίνουμε αξία με την ψήφο μας. Η τιμωρία τους είναι να μην τους επιλέξουμε, εωσότου αναδειχθούν νέες, φωτεινές πολιτικές φωνές, απαλλαγμένες από τα πάντως τύπου κατεστημένα συμφέροντα, θέλοντας να αναπτύξουν δράση με γνώμονα την ανόρθωση της χώρας μας σε όλους του τομείς.


Συγγνώμη Αλέξη

Ειρήνη Ντότσικα
iasemi@hotmail.com

Αποχαρακτηρισμοί Τέλος: Τα δώσαμε όλα

Δεν ξέρω αν είναι προσωπική μου πεποίθηση ή εκφράζω μια γενικότερη αντίληψη, αλλά η πόλη αυτή αντί να λύνει βήμα βήμα, σταδιακά και συλλογικά τα προβλήματα της, εν τούτοις συνέχεια δημιουργεί καινούρια. Έχω αναφερθεί αρκετές φορές στις αμέλειες ή στην απροθυμία της δημοτικής αρχής να εκφράσει μια συνολική, συγκροτημένη και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση και βούληση για τα ζητήματα που «καίνε» την πόλη. Στην προσπάθεια της βέβαια να μην «καεί», είτε προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές είτε δέσμια των ίδιων των επιλογών της, λειτουργεί πυροσβεστικά και αποσπασματικά.

Το έλλειμμα ισχυρής τοπικής αυτοδιοίκησης, περιορίζει τις δυνατότητες της πόλης να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί στο νέο και πολύ απαιτητικό διεθνές και τοπικό πλαίσιο. Και ενώ πολλές πόλεις ανά την επικράτεια, σταδιακά βρίσκουν τον βηματισμό τους και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους, εμείς εμμένουμε σε λογικές επαρχιωτισμού παλαιάς κοπής.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η αντίληψη που επικρατεί στον Δήμο Αλεξανδρούπολης ότι μια επίσκεψη στην Αθήνα και η συζήτηση με τον αρμόδιο υπουργό, θα επιλύσει το πρόβλημα της λαϊκής αγοράς. Ξέχασε ο Δήμαρχος ότι ο ΟΛΑ ΑΕ είναι μια ανεξάρτητη πλέον εταιρία του δημοσίου και λειτουργεί προς όφελος των δικών της συμφερόντων; Ξέχασε ότι ο υπουργός μόνο πολιτικά μπορεί να πιέσει για να παραταθεί το ζήτημα και όχι να το λύσει; Και αφού ξέχασε όλα αυτά, δεν θυμήθηκε να θίξει το κύριο ζήτημα της κυριότητας, της παραχώρησης αλλά και της χάραξης της ζώνης του λιμένα που είναι απόλυτα αρμόδιος ο υπουργός να επιλύσει; Το πρόβλημα δεν είναι αν θα παραμείνει άλλους δυο ή τρεις μήνες η λαϊκή εκεί, αλλά η «προίκα» που έλαβε ο ΟΛΑ ΑΕ με κυβερνητική ευθύνη και με την εγκληματική ανοχή (ευλογίες) της τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν χρησιμοποίησε κανένα ένδικο και πολιτικό μέσο διεκδίκησης της συγκεκριμένης έκτασης. Απόδειξη όλων αυτών, η δηλωμένη επιδίωξη του ΟΛΑ ΑΕ να παραχωρήσει, προς εκμετάλλευση, τον χώρου στάθμευσης σε ιδιωτική εταιρία.

Όταν ο δήμαρχος δεν πάει στον υπουργό, ο υπουργός πάει στο Δήμαρχο. Σε πρόσφατη επίσκεψη του, ο κ. Στυλιανίδης (υπουργός παιδείας), με ιδιαίτερη προθυμία δεσμεύτηκε για άμεση εκταμίευση ποσού για ανέγερση νέου δημοτικού σχολείου. Η απάντηση του δημάρχου απόλυτα αφοπλιστική: αναζητούμε χώρο!!! Η αλήθεια είναι ότι όντως δεν υπάρχει χώρος. Όσοι υπήρχαν και ήταν δεσμευμένοι για χρήση σχολικών εγκαταστάσεων, έχουν όλοι αποχακτηριστεί με ενέργειες της παρούσας δημοτικής αρχής!

Κι αυτά είναι μόνο δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα τελευταία έργα της δημοτικής μας αρχής. Και το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι όλες αυτές οι ενέργειες δημιουργούν τετελεσμένες και μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Οι επιπτώσεις, είναι τραγικές για όλους τους πολίτες. Όταν χάνεται το μέτωπο προς την θάλασσα, οι ελεύθεροι και οι κοινωφελείς χώροι, τι μένει για να δημιουργήσουμε μια νέα βιώσιμη και όμορφη που θα νιώθουμε όμορφα να ζούμε;

Για όλα αυτά βέβαια δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Και το χειρότερο όλων είναι ότι η παρακαταθήκη που θα αφήσει η συγκεκριμένη δημοτική αρχή στην επόμενη θα είναι φτωχότερη από αυτήν που παρέλαβε.

Σε λίγο δεν θα αρκεί ένας βηματισμός προς μια ορθή πολιτική επίλυσης των προβλημάτων της πόλης στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον, αλλά ένας αγώνας δρόμου για να περισώσουμε ότι μπορούμε.