ΑΓΩΓΟΣ – ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Στην αρχαία Αθήνα πίστευαν ότι βασική υποχρέωση ενός πολίτη είναι η συμμετοχή του στα κοινά. Αλλιώς χαρακτηριζόταν ως «ιδιώτης», έννοια ταυτόσημη με αυτή του κοινωνικά και πολιτικά απόκληρου. Στη νεοελληνική γλώσσα βέβαια, έχει λάβει τη σημασία της ατομικότητας και της ιδιοκτησίας που τείνουν να γίνουν θεμέλιοι λίθοι της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα. Η ρίζα την λέξης αυτής διατηρείται σήμερα στην αγγλική και στην γαλλική γλώσσα και ακριβώς ερμηνεύεται με την πρότερη σημασία της (idiot = ηλίθιος, ανόητος).

Δεν θεωρώ ότι έχω ιδιαίτερες γνώσεις γλωσσολογίας για να αναλύσω περαιτέρω τις κατά καιρούς ερμηνείες και μεταλλάξεις της λέξης αυτής ανά το χρόνο. Η δουλεία αυτή ξεφεύγει από την τεχνοκρατική μου γνώση και μάλλον είναι προτιμότερο να ανατρέξουμε στα λεξικά του Μπαμπινιώτη για πιο ακριβείς αναλύσεις. Ανατρέχω όμως στη συγκεκριμένη έννοια που έχει ιδιαίτερο φιλοσοφικό και πολιτικό περιεχόμενο για να περιγράψω την συναισθηματική μου κατάσταση, όταν βρέθηκα στα άδεια καθίσματα του δημοτικού θεάτρου την Πέμπτη το βράδυ για να παρακολουθήσω την πρώτη ανοικτή ενημέρωση για τον σχεδιαζόμενο αγωγό πετρελαίου. Ένιωσα ιδιώτης (idiot), αλλά με ποια έννοια;

Τα άδεια καθίσματα «φωνάζανε» για την απουσία των πολιτών από την ενημέρωση για ένα από τα σημαντικότερα και σπουδαιότερα έργα που σχεδιάζονται για την περιοχή μας. Ψάχνοντας να βρούμε δικαιολογίες, σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι έφταιγε η μέρα που ήταν εργάσιμη, έφταιγε ο εορτασμός της 1ης Μαΐου, έφταιγε ο καιρός που δεν ήταν καλός, έφταιγε το γεγονός ότι η εκδήλωση δεν ανακοινώθηκε στον τύπο επαρκώς και πάει λέγοντας. Ξέρεται είναι πολύ εύκολο να βρούμε άλλους τόσους λόγους αλλά πάλι θα αρνηθούμε να δούμε την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από την παντελή και χωρίς όρια αδιαφορία μας ή έστω από την μαιταιόπονη αποδοχή των καταστάσεων πιστεύοντας ότι η συμμετοχή και η ενεργητική συμμετοχή μας δεν θα επιφέρει κανένα αποτέλεσμα.

Έχουμε όλοι ενταχτεί στην έννοια του «ιδιώτη», δηλαδή του ανθρώπου που πιστεύει ότι ζει μόνος του και μακριά από τους υπόλοιπους. Αλλιώς θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι μια ολόκληρη πόλη αποτελείται από ηλιθίους (idiots), πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω ότι συμβαίνει. Ξέρεται, στην επιστήμη της χωροταξίας και στο σχεδιασμό της πόλης υπάρχει μια θεωρία που εκφράζεται με την πρόταση «όχι στην πίσω πόρτα της αυλής μου – not in my back yard - NIBY». Με λίγα λόγια εννοεί ότι οι πολίτες σε περιοχές χωρίς έντονο το στοιχείο της κοινωνικότητας και της συμμετοχής στα κοινά, δεν κινητοποιούνται σχεδόν ποτέ για πράγματα και καταστάσεις που νομίζουν ότι δεν τους βλάπτουν ή πιο κυνικά δεν τους αφορούν γιατί γίνονται σε χώρους και σε περιοχές που δεν τους επηρεάζουν. Από αυτόν τον «ιό», για είμαστε και επίκαιροι, μάλλον έχουμε προσβληθεί όλοι. Πιστεύουμε ότι το έργο θα γίνει κάπου μακριά και σε κάθε περίπτωση χωρίς να μας θίξει. Μέγα λάθος και επικίνδυνα κοντόφθαλμη αυτή η αντίληψη. Ελπίζω ότι όταν πέσει ο πυρετός και δούμε την πραγματικότητα να μην αργά.

Βέβαια, τα άδεια καθίσματα μπορεί να εκφράζουν και την παντελή αποστροφή του κόσμου σε κάθε τι έχει σχέση με την συγκεκριμένη επένδυση. Μερίδα των συμπολιτών μας, καταγγέλλοντας εμμέσως πλην σαφώς την διαδικασία, αποχώρησαν από το χώρο. Αποτελούσαν κυρίως του έντονα διαφωνούντες, οι οποίοι σταθεροί και αταλάντευτοι στην άποψη τους, δεν πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν, συζητώντας για επί μέρους ζητήματα ενός έργου που εύχονται να μην υλοποιηθεί ποτέ. Η συγκεκριμένη κίνηση επουδενή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αδιάφορη και αποτελεί κρίσιμη πολιτική ενέργεια.

Κατανοώ προσωπικά απόλυτα τις θέσεις τους, μιας και δεν έχω κρύψει ποτέ την αντίθεση μου στην λογική και στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου έργου, αλλά δεν κατανοώ την εμμονή τους σε πρακτικές που απευθύνονται σε λάθος στόχο. Γιατί, αγαπητοί συμπολίτες που μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες για την πόλη μας, εχθρός μας σε αυτόν τον αγώνα, αν θέλετε να τον ονομάσουμε έτσι, δεν είναι η κατασκευάστρια εταιρία. Αυτή κάνει την δουλείας της και προσπαθεί να υλοποιήσει μια επένδυση με σκοπό το κέρδος των μετόχων της. Εχθρός μας είναι τοπική αυτοδιοίκηση και η κεντρική διοίκηση που εμμέσως πλην σαφώς έχουν αποδεχτεί την σκοπιμότητα του συγκεκριμένου έργου και επίσης φροντίζουν να διευκολύνουν την υλοποίηση του με κάθε κόστος για τον τόπο μας. Εκεί πρέπει να στοχεύσουμε, εκεί πρέπει να δούμε την ουσία του αγώνα μας και εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Είναι θλιβερό αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους που κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί και δημόσια, τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας πλην του ΣΥΡΙΖΑ που έχει σαφώς διαφοροποιηθεί, στηρίζουν την επένδυση αυτή. Σε απόλυτη σύμπνοια και η τοπική αυτοδιοίκηση, συνδράμει στο στόχο χωρίς να δημιουργεί προβλήματα. Εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν αλλά αποτελούν μοναχικές φωνές που δεν έχουν ακόμα τουλάχιστον καταφέρει να κινητοποιήσουν την μάζα των αδιάφορων πολιτών και να δημιουργήσουν με αυτόν τον τρόπο ένα δυναμικό κίνημα πολιτών που θέλει να αποφασίζει αυτό για τον τόπο του και όχι να δέχεται αβίαστα αυτά που αποφασίζονται για αυτούς αλλά χωρίς αυτούς.

Αν η απουσία των πολιτών προκαλεί θλίψη, για να επανέρθουμε στις άδειες καρέκλες του δημοτικού θεάτρου, η απουσία των τοπικών παραγόντων δεν ξέρω πως μπορεί να χαρακτηριστεί. Στο σύνολο των 15-20 παρευρισκόμενων που παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τα μεσάνυχτα την ενημέρωση και την συζήτηση που ακολούθησε, έλαμψαν δια τις απουσίας τους, για μια ακόμα φορά είναι η αλήθεια, το σύνολο των τοπικών δημοτικών συμβούλων και τοπικών πολιτευτών με εξαίρεση τρείς με τέσσερεις παρουσίες. Μπράβο ενδιαφέρον.

Συγκλονιστική για μια ακόμη φορά η στάση του πολιτικού κόσμου της πόλης!!!

Τα ουσιώδη της συζήτησης για το έργο, θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε στο μέλλον.

Φιλικά ένα ιδιώτης (idiot) ….