Αλήθεια, η σημερινή κατάσταση της πόλης μας και κυρίως οι συνθήκες κυκλοφορίας στους δρόμους, μπορούν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι ζούμε σε μια ανθρώπινη και πάνω απ’ όλα βιώσιμη πόλη; Μια εύλογη σκέψη που πρέπει να περνά από το μυαλό όλων μας, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια καθημερινότητα που συνεχώς επιδεινώνεται δραματικά κυρίως στις κεντρικές περιοχές. Τελικά, μπορεί αυτή η πόλη να βρει τη χαμένη ισορροπία της, την όμορφη καθημερινότητα που τόσο αναπολούν οι παλαιότεροι κάτοικοι; Υπάρχει ακόμα χρόνος και προοπτική να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση και να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των κατοίκων μέσα από τη βελτίωση και την οργάνωση της κυκλοφορίας των πεζών και των οχημάτων;
Ερωτήματα που, αν και τίθενται συχνά προς τις τοπικές διοικήσεις και Αρχές του τόπου, εν τούτοις οι απαντήσεις ποτέ δεν είναι επαρκείς και κυρίως οι διάφορες παρεμβάσεις δεν φαίνεται να δίνουν καμία λύση. «Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε» θα λέγαμε αν θέλαμε να παρουσιάσουμε την κατάσταση με μια δόση σαρκασμού, αλλά με πλήρη επίγνωση του εγκλήματος που διαπράττουμε! Για να είμαστε πιο ειλικρινείς, το βασικό ερώτημα που απασχολεί όλους μας είναι:
‘’Μπορούμε να κυκλοφορούμε όπως θέλουμε, να παρκάρουμε όπου νομίζουμε και όπου μας βολεύει ή μας καπνίσει και κυρίως μπορούμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο μας στο κέντρο της πόλης χωρίς περιορισμούς;’’
Η απάντηση είναι ένα ξερό ΟΧΙ !!! Οι πιέσεις που δέχεται το κέντρο της πόλης, από το καθημερινώς διογκούμενο κυκλοφοριακό φορτίο που οφείλεται και στα νεοεισερχόμενα αυτοκίνητα αλλά και στις παρωχημένες κυκλοφοριακές αντιλήψεις, είναι ασφυκτικές μέχρι και κυκλοφοριοκτόνες.
Οι αρνητικές συνέπειες από την γενικευμένη χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτου είναι τόσο σημαντικές για την βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης που δεν είναι πλέον αυτονόητο ότι ο καθένας μπορεί να μετακινείται καθημερινά όπου θέλει, με τον τρόπο που αυτός θέλει. Θέτοντας το θέμα διαφορετικά, είναι ζήτημα πλέον εάν κάθε πολίτης μπορεί να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του κατά βούληση απλά επειδή διατίθεται η υποδομή (οδικό δίκτυο, θέσεις στάθμευσης κλπ.) ή εάν μπορούν και πρέπει να επιβληθούν περιορισμοί σε αυτού του είδους την ελευθερία. Παρά την κεφαλαιώδη σημασία του ΙΧ αυτοκινήτου σε εθνική αλλά και οικογενειακή κλίμακα, οι αρνητικές επιπτώσεις από την υπερβολική χρήση σε σχέση με την ισόνομη και αειφόρο λειτουργία της πόλης επιβάλλουν αντικίνητρα, ακόμα και περιορισμούς με σκοπό τη δραστική περικοπή του. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί να αναγνωρισθεί "δικαίωμα" στην χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου σε αντίθεση με τα δικαιώματα των πεζών.
Αντίθετα από ότι συνέβη στην πόλη μας και γενικά στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες όταν βρέθηκαν μπροστά σε παρόμοια προβλήματα, αντί να ενισχύσουν τη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων στις πόλεις (πολλές από τις οποίες είναι ιστορικές και πυκνοδομημένες), ευνόησαν τις συλλογικές μεταφορές, την ποδηλασία και την πεζοκίνηση, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της εικόνας και της ποιότητας ζωής στις πόλεις (π.χ. Ζυρίχη, Κοπεγχάγη, Άμστερνταμ κλπ), πράγμα που είχε και ευνοϊκές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα (τουρισμός, προσέλκυση στελεχών επιχειρήσεων κλπ).
Η εντύπωση που δίνει σήμερα η πόλη μας είναι περισσότερο μιας τριτοκοσμικής παρά μιας αστικής περιοχής ανεπτυγμένου (οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά) κράτους. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, ότι η εξισορρόπηση της κυκλοφορίας στην πόλη, απαραίτητη προϋπόθεση για την βιώσιμη ανάπτυξή της, επιβάλλει μείωση της χρήσης του ιδιωτικού αυτοκινήτου με παράλληλη ανάπτυξη εναλλακτικών και πιο φιλικών προς το περιβάλλον μέσων μεταφοράς. Εδώ εντοπίζεται η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών που αντί να στηρίζουν παρεμβάσεις απαραίτητες για την πόλη, αρέσκονται στην αδράνεια και σε προτάσεις μηδενικού κόστους χωρίς κανένα αποτέλεσμα για τους πολίτες.
Οι σύγχρονες τάσεις της πολεοδομίας και της κυκλοφοριακής τεχνικής ορίζουν ότι οι μεταφορές στην πόλη πρέπει να βασίζονται κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, την ποδηλασία και την πεζοκίνηση και όχι στη χρήση του ΙΧ οχήματος. Ζητούμενο πλέον δεν είναι η υλοποίηση νέων έργων υποδομής (δρόμοι, χώροι στάθμευσης κ.λπ) αλλά κυρίως η αποτελεσματική διαχείριση των υφιστάμενων. Κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί η μείωση του κόστους απόκτησης και χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτων. Πραγματικά κοινωνική καθώς και περιβαλλοντικά ευαίσθητη πολιτική είναι η βελτίωση της ποιότητας και συχνότητας των δημοσίων συγκοινωνιών, καθώς και η εξασφάλιση της δυνατότητας για άνετη και ευχάριστη πεζή μετακίνηση για όλους.
Η ανάγκη διαχείρισης της κυκλοφορίας κάτω από ένα νέο πρίσμα δεν είναι μόνο ανάγκη της παρούσας κατάστασης της πόλης αλλά και της μελλοντικής μορφής της. Η αύξηση του πληθυσμού και κατά συνέπεια η αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων επιβάλλουν τη λήψη μέτρων.
Κύρια επιδίωξη είναι να προσαρμοστεί η κυκλοφορία στο χαρακτήρα της πόλης και όχι το αντίθετο!
Πρέπει να πάψουμε να ενεργούμε και σκεφτόμαστε με κύριο γνώμονα την εξυπηρέτηση του ΙΧ αυτοκινήτου. Είναι καιρός να το απομυθοποιήσουμε το μέσο αυτό και να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε τις πόλεις μας με κέντρο τον πολίτη και τις ανάγκες του.
Η βιώσιμη μετακίνηση (κινητικότητα) προϋποθέτει θυσίες αλλά και προσπάθεια από όλους μας, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απολαύσουμε μια πόλη όπως την επιθυμούμε και την ονειρευόμαστε ….. μια όμορφη πόλη.
Ερωτήματα που, αν και τίθενται συχνά προς τις τοπικές διοικήσεις και Αρχές του τόπου, εν τούτοις οι απαντήσεις ποτέ δεν είναι επαρκείς και κυρίως οι διάφορες παρεμβάσεις δεν φαίνεται να δίνουν καμία λύση. «Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε» θα λέγαμε αν θέλαμε να παρουσιάσουμε την κατάσταση με μια δόση σαρκασμού, αλλά με πλήρη επίγνωση του εγκλήματος που διαπράττουμε! Για να είμαστε πιο ειλικρινείς, το βασικό ερώτημα που απασχολεί όλους μας είναι:
‘’Μπορούμε να κυκλοφορούμε όπως θέλουμε, να παρκάρουμε όπου νομίζουμε και όπου μας βολεύει ή μας καπνίσει και κυρίως μπορούμε να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο μας στο κέντρο της πόλης χωρίς περιορισμούς;’’
Η απάντηση είναι ένα ξερό ΟΧΙ !!! Οι πιέσεις που δέχεται το κέντρο της πόλης, από το καθημερινώς διογκούμενο κυκλοφοριακό φορτίο που οφείλεται και στα νεοεισερχόμενα αυτοκίνητα αλλά και στις παρωχημένες κυκλοφοριακές αντιλήψεις, είναι ασφυκτικές μέχρι και κυκλοφοριοκτόνες.
Οι αρνητικές συνέπειες από την γενικευμένη χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτου είναι τόσο σημαντικές για την βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης που δεν είναι πλέον αυτονόητο ότι ο καθένας μπορεί να μετακινείται καθημερινά όπου θέλει, με τον τρόπο που αυτός θέλει. Θέτοντας το θέμα διαφορετικά, είναι ζήτημα πλέον εάν κάθε πολίτης μπορεί να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητό του κατά βούληση απλά επειδή διατίθεται η υποδομή (οδικό δίκτυο, θέσεις στάθμευσης κλπ.) ή εάν μπορούν και πρέπει να επιβληθούν περιορισμοί σε αυτού του είδους την ελευθερία. Παρά την κεφαλαιώδη σημασία του ΙΧ αυτοκινήτου σε εθνική αλλά και οικογενειακή κλίμακα, οι αρνητικές επιπτώσεις από την υπερβολική χρήση σε σχέση με την ισόνομη και αειφόρο λειτουργία της πόλης επιβάλλουν αντικίνητρα, ακόμα και περιορισμούς με σκοπό τη δραστική περικοπή του. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί να αναγνωρισθεί "δικαίωμα" στην χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου σε αντίθεση με τα δικαιώματα των πεζών.
Αντίθετα από ότι συνέβη στην πόλη μας και γενικά στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες όταν βρέθηκαν μπροστά σε παρόμοια προβλήματα, αντί να ενισχύσουν τη χρήση των μηχανοκίνητων οχημάτων στις πόλεις (πολλές από τις οποίες είναι ιστορικές και πυκνοδομημένες), ευνόησαν τις συλλογικές μεταφορές, την ποδηλασία και την πεζοκίνηση, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της εικόνας και της ποιότητας ζωής στις πόλεις (π.χ. Ζυρίχη, Κοπεγχάγη, Άμστερνταμ κλπ), πράγμα που είχε και ευνοϊκές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα (τουρισμός, προσέλκυση στελεχών επιχειρήσεων κλπ).
Η εντύπωση που δίνει σήμερα η πόλη μας είναι περισσότερο μιας τριτοκοσμικής παρά μιας αστικής περιοχής ανεπτυγμένου (οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά) κράτους. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, ότι η εξισορρόπηση της κυκλοφορίας στην πόλη, απαραίτητη προϋπόθεση για την βιώσιμη ανάπτυξή της, επιβάλλει μείωση της χρήσης του ιδιωτικού αυτοκινήτου με παράλληλη ανάπτυξη εναλλακτικών και πιο φιλικών προς το περιβάλλον μέσων μεταφοράς. Εδώ εντοπίζεται η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών που αντί να στηρίζουν παρεμβάσεις απαραίτητες για την πόλη, αρέσκονται στην αδράνεια και σε προτάσεις μηδενικού κόστους χωρίς κανένα αποτέλεσμα για τους πολίτες.
Οι σύγχρονες τάσεις της πολεοδομίας και της κυκλοφοριακής τεχνικής ορίζουν ότι οι μεταφορές στην πόλη πρέπει να βασίζονται κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, την ποδηλασία και την πεζοκίνηση και όχι στη χρήση του ΙΧ οχήματος. Ζητούμενο πλέον δεν είναι η υλοποίηση νέων έργων υποδομής (δρόμοι, χώροι στάθμευσης κ.λπ) αλλά κυρίως η αποτελεσματική διαχείριση των υφιστάμενων. Κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί η μείωση του κόστους απόκτησης και χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτων. Πραγματικά κοινωνική καθώς και περιβαλλοντικά ευαίσθητη πολιτική είναι η βελτίωση της ποιότητας και συχνότητας των δημοσίων συγκοινωνιών, καθώς και η εξασφάλιση της δυνατότητας για άνετη και ευχάριστη πεζή μετακίνηση για όλους.
Η ανάγκη διαχείρισης της κυκλοφορίας κάτω από ένα νέο πρίσμα δεν είναι μόνο ανάγκη της παρούσας κατάστασης της πόλης αλλά και της μελλοντικής μορφής της. Η αύξηση του πληθυσμού και κατά συνέπεια η αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων επιβάλλουν τη λήψη μέτρων.
Κύρια επιδίωξη είναι να προσαρμοστεί η κυκλοφορία στο χαρακτήρα της πόλης και όχι το αντίθετο!
Πρέπει να πάψουμε να ενεργούμε και σκεφτόμαστε με κύριο γνώμονα την εξυπηρέτηση του ΙΧ αυτοκινήτου. Είναι καιρός να το απομυθοποιήσουμε το μέσο αυτό και να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε τις πόλεις μας με κέντρο τον πολίτη και τις ανάγκες του.
Η βιώσιμη μετακίνηση (κινητικότητα) προϋποθέτει θυσίες αλλά και προσπάθεια από όλους μας, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να απολαύσουμε μια πόλη όπως την επιθυμούμε και την ονειρευόμαστε ….. μια όμορφη πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου